قدس آنلاین - گروه استانها - وحید صدر – محمد غلام نیا: ذبیح الله پورشیب با تواضع مثال زدنی خود، دعوت روزنامه قدس و سایت خبری- تحلیلی قدس آنلاین در استان ایلام را پذیرفته و با خبرنگاران ما هم صحبت شده است، ماحصل این گفت و گو را با هم مرور می کنیم:
متولد چه سالی هستید؟
متولد ۲۷ تیرماه ۱۳۶۷ در روستای زنگوان از توابع شهرستان سیروان هستم.
در بین همه ورزش ها، کاراته را انتخاب کردید. دلیل خاصی داشته؟
از همان دوران کودکی به ورزش های رزمی علاقه داشتم و خانواده ام هم به من در این خصوص کمک کردند و سال ۷۵ بود که به باشگاه ۱۷ شهریور رفتم و زیر نظر استاد کریمی راد کاراته را شروع کردم و ایشان واقعاً در پیشرفت ام نقش بسیار بسزایی داشته است.
اولین مدالی که کسب کردی چه بود؟
اولین مدالم در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور که انتخابی تیم ملی بود در سال ۷۸ بدست آمد که در این مسابقات مدال برنز را کسب کردم که در آن سال تنها نفرات اول به تیم ملی نوجوانان راه می یافتند که نتوانستم به تیم راه یابم.
چند سال است که در تیم ملی هستی؟
از سال ۸۴ عضو ثابت تیم ملی هستم و ۴ سال است که افتخار کاپیتانی تیم ملی هم نصیبم شده است.
تاکنون چند مدال کسب کرده ای؟
خوشبختانه تاکنون توانسته ام ۱۳ مدال آسیایی بزرگسالان، ۲ مدال آسیایی امید، ۶ مدال جهانی بزرگسالان، ۳ مدال امید و جوانان جهان و ۱۰ مدال در لیگ جهانی کسب کنم.
کسانی که دور از ورزش هستند تنها افتخارات و پایان کار قهرمانان را می بینند و از زحمات و رنجها بی خبرند، چه سختی ها و رنجهایی در این راه کشیده ای؟
۲۱ سال است که ورزش می کنم و حال که به اینجا رسیده ام سختی های بسیاری کشیده ام و در واقع راحتی و آسایش را از خودم گرفته ام و در سرما و گرما تمرین کرده ام و بارها بوده که با دست و پا و دماغ شکسته تمرین کرده ام و آمادگی خودم را حفظ کرده و حتی آسیب دیدگی و دیگر موانع موجود بر سر راه، مانع از ادامه حرکتم نشده و وقتی که بالای سکو رفته و برای کشورم افتخار آفرینی کرده ام همه این موانع و مشکلات را فراموش می کنم.
همیشه گفته اند که حفظ قهرمانی از قهرمان شدن سخت تر است. تمرینات و زندگیت چطور است که توانسته ای سال های متمادی در اوج باشی؟
کسب مدال و قهرمانی بسیار لذت بخش است و تکرارش لذت بخش تر، ولی من بعد از هر قهرمانی، سریع آن مدال را فراموش می کنم و این احساس را دارم که هیچ مدالی کسب نکرده ام، بنابراین برای مدال های بعدی و افتخارهای بعدی تلاش می کنم چرا که بهترین دوران زندگی ام را در تمرینات و دور از خانواده سپری کرده ام، برای مسابقات ماه ها از خانواده ام دور بوده و شرایط سختی را تحمل کرده ام اما حتی این شرایط سخت، نه تنها انگیزه ام را کم نکرده بلکه برای خوشحال کردن مردم، خانواده، دوستان و ... انگیزه ام نیز بیشتر شده است.
چرا تیم های ملی ما در رشته های تیمی بر خلاف رشته های فردی، آنچنان که مردم و ورزش دوستان انتظار دارند، موفق نیستند اما در ورزش های رزمی، ورزشکاران ما در رقابت های مختلف توانسته اند به موفقیت های فراوانی دست پیدا کنند. به نظر شما علت این موضوع چیست؟
در ورزش های تیمی همه نفرات تیم باید وظایف محوله خود را بخوبی انجام دهند و اگر هر کسی وظیفه ای که دارد بخوبی انجام دهد، مطمناً تیم نتیجه می گیرد و به نظرم در ورزش های تیمی، برخی نفرات و ورزشکاران از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کنند و وظیفه خود را به دوش دیگران می اندازند که منجر به عدم نتیجه گیری تیم ها می شود. ولی در رشته های انفرادی هر فرد خودش به تنهایی مسئولیت دارد و نتیجه گیری اش بستگی به تلاشش در زمین مسابقه دارد و اگر بخوبی نتواند وظیفه خود را انجام دهد، کسی نیست که به کمکش بیاید، بنابراین ورزشکار تمام تلاش خود را برای کسب موفقیتش می کند که به نظرم این تفاوت نتیجه گیری و عدم نتیجه گیری در ورزش های انفرادی و تیمی در کشور ماست.
شیرین ترین مدالی که گرفته ای کدام مدالت است؟
هر مدالی شیرینی خاص خود را دارد حتی اگر آن مدال تکرار شود. برای من به شخصه مدال طلای بازیهایی آسیایی ۲۰۱۰ گوانگژو چین که اولین مدال طلای یک ورزشکار ایلامی در عرصه های بین المللی بود و در شرایط بسیار سختی بدست آمد و همین مدال آخری که ماه گذشته و در بازیهای جهانی ۲۰۱۷ در کشور لهستان کسب کردم بسیار برایم لذت بخش و شیرین بود و این مدال از آن جهت که اولین طلای ایران در مسابقات جهانی بود، لذت بخش و شیرین بود.
آینده ورزش استان را چگونه می بینید؟
من خودم در ایلام شروع به ورزش کردم و از این خاک پرورش یافته ام و این نشان می دهد که استان ایلام پتانسیل و استعدادهای بسیاری در رشته های مختلف دارد که این استعداد ها همچون جرقه هستند و برای شکوفا شدن نیاز به استعدادیابی، حمایت، روحیه، انگیزه و ... دارند و باید برای جوانان و نوجوانان این مرز و بوم امکانات لازم برای رقابت با قهرمانان فراهم شود تا در آینده شاهد قهرمانی و مدال آوری آنها باشیم.
آیا مسئولین از قهرمانانی همانند شما حمایت می کنند؟
مسئولان به ما ورزشکاران انگیزه و روحیه می دهند ولی از لحاظ مالی کمکی به ورزشکاران قهرمان نمی کنند، تمام وقت و زندگی ما را ورزش و تمرین گرفته و برای کسب مدال و افتخار نیاز به امکانات و تمرینات بیشتر داریم و اگر ورزشکاران و قهرمانان ملی از لحاظ مالی تأمین نشوند، نمی توانند در مسابقات بین المللی و جهانی موفق شوند.
تحصیلاتتان در چه سطحی است؟
هر چند بیشتر وقتم را ورزش قهرمانی پر کرده اما تحصیلاتم را هم ادامه داده و هم اکنون در مقطع کارشناسی ارشد و در رشته مدیریت ورزشی تحصیل می کنم.
پس از کسب عناوین قهرمانی و حضور در تیم ملی پیشنهاد حضور در تیم های دیگر داشته اید؟
بارها پیشنهاد حضور در استان های دیگر را رد کرده و به ایلامی بودن خودم افتخار می کنم و علاوه بر این یکبار پیشنهاد تیم اماراتی را رد کردم و در حال حاضر حدود ۲ سال است که در تیم مارسی فرانسه به روی تاتامی می روم و در لیگ این کشور مبارزه می کنم و سالی ۳ تا ۴ هفته در مسابقات شرکت می کنم.
سطح لیگ فرانسه چگونه است و آیا در این لیگ به مقام قهرمانی رسیده ای؟
سطح این مسابقات بالاست و قهرمانانی از کشورهای مختلف در آن حضور دارند و تاکنون یک مقام سوم و یک نایب قهرمانی در این لیگ داشته ام.
فکر می کنی تا چند سال آینده در سطح اول کاراته دنیا حضور داشته باشی؟
بستگی به زندگی و فکر حرفه ای دارد و با توجه به اینکه زندگی سالمی دارم می توانم حداقل ۵ تا ۶ سال آینده در سطح اول کاراته دنیا حضور داشته باشم و این استمرار بستگی به فکر ورزشی سالم و تمرینات حرفه ای و جلوگیری از آسیب دیدگی های بستگی دارد هر چند که بارها اتفاق افتاده که قبل از مسابقات به شدت آسیب دیده ام و با پشتکار در همان مسابقات به مقام قهرمانی دست پیدا کردم.
در کدام مسابقات بوده که با آسیب دیدگی اعزام شدی؟
در مسابقات امیدهای جهان در ترکیه سال ۲۰۰۷ بود که با بینی و انگشت شکسته به مسابقات اعزام شدم که به مدال طلا دست یافتم و سال ۲۰۱۲ در ازبکستان یک ماه قبل از مسابقات بود که گچ مچ دستم را باز کردم و در نهایت در این مسابقات هم طلا گرفتم.
آیا به فکر تربیت شاگرد هم هستی؟
هر موقع به ایلام می آیم به باشگاه شهدا می روم که بیش از ۱۳۰ ورزشکار در آن کاراته تمرین می کنند و من هم با آنها تمرین می کنم و در این تمرینات تکنیک های روز دنیا را به آنها یاد می دهم و علاوه بر این در بسیاری از استان ها و حتی در خارج و در کشورهای فرانسه و هلند سمینار برگزار کرده ام تا دین خود را به این ورزش ادا کرده باشم.
اصلی ترین رقبایت چه کسانی هستند؟
در رشته کاراته وزن ۸۴- کیلوگرم سنگین ترین وزن است و کشورهای ژاپن، ترکیه، آذربایجان، گرجستان، یونان و فرانسه حریفان قدری برای تیم ایران هستند.
چه توصیه ای برای جوانان و نوجوانان برای رو آوری به ورزش داری؟
جوانان و نوجوانان به جای تلف کردن وقت خود در جاهای دیگر به سمت ورزش بیایند و برای سلامت خود ورزش کنند و می توانند با تمرینات بیشتر و سخت کوشی نگاهی به قهرمانی و حضور در میادین جهانی نیز داشته باشند و بتوانند برای خود و کشور افتخارآفرینی کنند.
در فصل تابستان بسیاری از خانواده ها فرزندان خود را به کلاس های مختلف درسی می فرستند، چه صحبتی با این قبیل والدین داری؟
ورزش به زندگی نظم و انضباط می دهد و در زندگی شخصی تأثیر مثبت بسیاری می گذارد که می تواند در تحصیل هم تأثیر مثبت خود را نشان دهد و خود من ورزش هیچگاه مانع از ادامه تحصیلم نشده و در کنار ورزش تحصیلم را هم ادامه می دهم و به والدین توصیه می کنم برای حفظ سلامتی فرزندانشان اجازه که فرزندانشان در همین سنین کم شروع به ورزش کنند تا در آینده از میان آنها قهرمانان ملی و افتخار آفرین متولد شوند.
معنویت و اعتقادات مذهبی چه تأثیری در روند پیشرفتت داشته است؟
شاید باور نکنید اما من هیچوقت بدون وضو وارد تاتامی نشده ام و داشتن وضو حس خوبی به من می دهد و همواره از ته دل دعا می کنم و قبل از مسابقات در هر جایی باشم به زیارت می روم اگر در ایلام باشم به زیارت امامزاده علی صالح(ع) می روم، در تهران به زیارت شاه عبدالعظیم (ع) و در مشهد مقدس به زیارت امام رضا(ع) که ارادت خاصی به ایشان دارم، می روم و در حین مسابقات از مولایم امام حسین (ع) و حضرت اباالفضل(ع) مدد می گیرم و در کل باید بگویم در همه مراحل به خدا توکل می کنم و از همه معصومین (ع) مدد می خواهم.
نظر شما